Nagietek lekarski (łac. Calendula officinalis) to nie tylko tradycyjna roślina rabatowa, ale także naturalny środek stosowany przy leczeniu wielu chorób. Dawniej nagietek był jedną z najważniejszych roślin leczniczych używanych w medycynie hinduskiej, arabskiej i greckiej. Dzisiaj jego wykorzystanie jest globalne. Kiedy warto stosować leki z nagietka?

Nagietek lekarski jest rośliną jadalną i przed wiekami był traktowany jako warzywo oraz przyprawa. Później przez długi czas służył głównie jako roślina lecznicza i kosmetyczna. Obecnie powraca moda na tę roślinę. Młode liście są składnikiem sałatek i surówek, suszone płatki kwiatowe dodaje się do zup i sosów. Płatki nagietka podobnie jak szafran i kurkuma mogą być używane do barwienia potraw.

Nagietek – przygotowanie i suszenie surowca zielarskiego
Surowcem zielarskim są kwiatostany, czyli koszyczki nagietka, które należy zbierać stopniowo – w początkowym okresie kwitnienia. Suszy się je w warunkach naturalnych, w przewiewnym i zacienionym miejscu. Temperatura suszenia nie powinna przekraczać 35 stopni Celsjusza. Po wysuszeniu z koszyczków wyskubuje się (i wykorzystuje) płatki.

Skład i zastosowanie nagietka lekarskiego
Kwiaty nagietka lekarskiego zawierają m.in. saponiny, sterole, karetonoidy, związki śluzowe, kwasy organiczne, flawonoidy, witaminę C i sole mineralne (ze szczególnym uwzględnieniem magnezu).

Płatki nagietka wykazują działanie przeciwzapalnie, bakteriobójcze i grzybobójcze. Nagietek podawany zewnętrznie w formie okładów przyśpiesza gojenie ran i działa dobroczynnie na naskórek. Spożywanie preparatów zawierających nagietek pobudza działanie wątroby, zwiększa ilość wydalanego moczu i poprawia odporność organizmu. Ważną właściwością jest działanie kojące na oczy – nagietek stosuje się przy zmęczeniu i zapaleniu spojówek.

 

http://www.poradnikzdrowie.pl/zdrowie/domowa-apteczka/nagietek-lekarski-wlasciwosci-i-dzialanie-nagietka-lekarskiego_39836.html































fffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffff