W niniejszym komentarzu do protokołów powiedzieliśmy dotychczas bardzo mało o zawartym w nich programie politycznym. Chcemy omawiać każdy punkt oddzielnie, aby, gdy badanie nasze zwróci się do obecnie panujących w naszym kraju stosunków, czytelnik mógł sam osądzić, czy program pisany zgadza się z programem wprowadzanym w życie. Program wszechświatowy, zawarty w tych szczególnych dokumentach, dotyczy wielu punktów; niektóre z nich jużeśmy omówili. Dąży on do urzeczywistnienia:

a) przez zagarnięcie finansowej władzy nad światem, co już zostało dokonane za pośrednictwem zadłużenia się wszystkich państw wskutek wojen i przez kapitalistyczne (nie ze strony robotników albo kierowników) opanowanie przemysłu;

b) przez opanowanie dziedziny politycznej, czego jaskrawym dowodem są stosunki panujące we wszystkich krajach cywilizowanych:

c) zagarnięcie władzy w dziedzinie wychowania, co zostało dokonane niemal w oczach zaślepionego społeczeństwa;

d) przez ogłupienie umysłów za pośrednictwem wszelkiego rodzaju pokus i przynęt;

e) przez sianie wszędzie ziaren niezgody, – nie ziaren postępu, lecz mrzonek ekonomicznych i rewolucjonizmu. Do tych głównych celów prowadzą liczne drogi, których żadnej nie pominięto w protokołach.

Zanim przystąpimy do tego, co protokoły mówią o wyborze prezydentów i władzy nad nimi, dobrze będzie zaznajomić się z wyrażonym w protokołach poglądem na inne dziedziny polityki.

Obrońców żydowskich, którzy we wszystkich swych oświadczeniach nie poruszają nigdy treści protokołów, zainteresuje może wiadomość, że są one bardzo dalekie od tego, by miały stanowić apologię monarchizmu. Zawierają one przeciwnie propagandę najjaskrawszego i najmniej odpowiedniego liberalizmu w rządzie.

Potęga ukryta poza protokołami, posiada, jak się zdaje, zupełną pewność, że z chwilą, gdy przekona naród, iż rządy ludowe już zapanowały, zrobi z tym narodem, co tylko zechce.

Protokoły zalecają częste zmiany. Pochwalają wybory; zalecają częste rewizje konstytucji; radzą narodowi zmieniać często przedstawicieli.

Weźmy z protokołów paragrafy następujące:

Zauważmy, jak ta korzyść ze zmian jest ukryta w następującym ustępie z protokołu czwartego, który opisuje rozwój republiki.

Takie „zmienianie" sług jest znane w Stanach Zjednoczonych. Pewien były senator Stanów Zjednoczonych mógłby o tym zaświadczyć, gdyby wiedział, kto dokonał tej „zmiany". Był czas, gdy był on narzędziem każdego wycierającego przedsionek senatu Żyda. Jego płynna wymowa nadawała wdzięk i pozór słuszności wszystkim argumentom, wysuwanym przez Żydów przeciwko zamierzeniom rządu. Tajemnie, wszakże, senator cieszył się „łaskami” płynącymi z bardzo wysokich źródeł, „łaskami" natury finansowej. Aż nadszedł czas, gdy było pożądanym „odczepić się" od senatora. Wówczas wydobyto raport o otrzymywanych przez niego „zasiłkach" z archiwów, gdzie miał on spoczywać w cieniu rzekomej tajemnicy i opublikowano go w jednym z pism, które było zawsze gotowym do usług organem żydostwa amerykańskiego. Oburzone społeczeństwo dokonało reszty. Nie byłoby to możliwe, gdyby człowiek ów nie był skompromitowany; nie byłoby możliwe gdyby nie dopomógł do tego pewien dziennik: nie byłoby to się nigdy stało, gdyby panowie i władcy owego senatora tego nie chcieli. A jednak stało się.

W protokole czternastym, który zaczyna się od słów „Kiedy już zaczniemy panować", przedstawiono, jak to narody gojów stracą nadzieję poprawienia sytuacji przez zmianę rządów i jak chętnie wskutek tego przyjmą obietnicę ustalenia rządu, którą autorzy protokołów gotowi będą uczynić im wówczas: