Surowiec zielarski:
     kora (Cortex Salicis) zawiera flawonoidy, kwasy organiczne oraz glikozydy. Najważniejszym z nich jest glikozyd fenolowy – salicyna. Korę zbiera
się z 2 – 3 letnich gałęzi wczesną wiosną, gdy ruszają soki i łatwo jest ją oddzielić od drewna. Korę suszyć można zarówno w ciemnych, jak i jasnych pomieszczeniach. Do celów leczniczych wykorzystywana może być również kora wierzby kruchej, wierzby purpurowej, wierzby pięciopręcikowej i wierzby wiciowej.
    Działanie: salicyna ma silne działanie przeciwzapalne, przeciwgorączkowe i ściągające. Wykorzystywana jest przy takich dolegliwościach i
chorobach, jak: ból głowy, przeziębienie przebiegające z gorączką, różne
choroby reumatyczne, miażdżyca. Obecnie już nie pozyskuje się do celów
leczniczych kory wierzby, gdyż jest zastępowana syntetycznie produkowanym kwasem acetylosalicylowym (nazwa handlowa „Aspiryna”, „Polopiryna”). W medycynie ludowej wykorzystywano korę wierzby również do leczenia nerwobólów i jako środka ułatwiającego zasypianie i uspokajającego.
   Popiół ze spalonego drzewa z wierzby białej długo był rekomendowany jako skuteczne antidotum na zatrucia, rozwolnienia, wzdęcia, zgagę oraz
inne dolegliwości żołądkowo-jelitowe. Wymieszać łyżkę stołową popiołu/pudru, łyżeczkę sproszkowanego korzenia imbiru oraz ½ łyżeczki
białego cukru w dużej szklance destylowanej wody i wypić.  Powtórzyć, jeśli jest to konieczne.
    SUROWCE LECZNICZE;     Kora, liście.
     W przeszłości, dzięki swoim właściwościom ściągającym wierzba biała była używana do hamowania krwawień wewnętrznych. W swoim zielniku z roku 1652, Nicholas Culpeper radził stosowanie popiołu z kory wierzby białej połączonej z octem na kurzajki, nagniotki, odciski.
     Wierzba biała jest znakomitym środkiem na artretyczne oraz reumatyczne bóle atakujące plecy oraz na stawy w kolanach i w biodrach. W
połączeniu z innymi ziołami i ze zmianą diety, wierzba biała łagodzi zapalenia oraz opuchnięcia. Poprawia również ruchliwość w zbolałych i skrzypiących
stawach. Chociaż konwencjonalne lekarstwa na bazie aspiryny działają silniej, mogą mieć liczne niechciane i niepożądane skutki uboczne.
     Wierzba biała jest skutecznym środkiem na zmniejszenie wysokiej gorączki. Może być również używana na łagodzenie bólów głowy.
   Poprzez redukowanie pocenia się, wierzba biała pomaga w zapobieganiu
uderzeń krwi do głowy (występuje u kobiet w czasie menopauzy) oraz obniża pocenie nocne. Wierzba biała stosowana jest także w zapaleniu kości i
stawów.
                              BADANIA NAUKOWE
Kwas salicynowy i aspiryna – Niewiele badań naukowych było poświęconych wierzbie białej jako „całości”, natomiast jej główny składnik
– kwas salicynowy – został dobrze poznany i wydzielony w 1838 roku. Kwas
salicynowy był zwiastunem aspiryny, lekarstwa wyprodukowanego po raz pierwszy w roku 1899. Kwas salicynowy ma silne właściwości przeciwgorączkowe, ściągające oraz przeciwzapalne. Używany jest przy bólach głowy, migrenach, przy przeziębieniach wtedy, kiedy występuje gorączka, na różne bóle reumatyczne oraz w leczeniu miażdżycy. W medycynie ludowej używano korę wierzby białej również do leczenia neuralgii. Napar z kory drzewa uspokajał wewnętrznie i działał jako środek pomagający w zasypianiu. Kwas salicynowy nie rozrzedza krwi, jak to się ma w przypadku aspiryny. Nie podrażnia również wyściółki żołądka – główny skutek uboczny stosowania aspiryny.
               SKŁADNIKI
Wierzba biała zawiera salicynę, taniny, flawonoidy, glikozydy, kwasy organiczne.
Kora wierzby to cenne źródło glikozydu fenolowego – salicyny.
         DAWKOWANIE
Herbata z wierzby białej jest przygotowywana z 1-2 grama kory gotowanej w 200 ml wody przez 10 minut. 5 lub więcej szklanek takiej herbaty może być
wypijanych w ciągu dnia. Wyciąg z tego pożytecznego drzewa jest również
używany i jest to przeważnie dawka 1 -2 ml trzy razy dziennie. Dzienna dawka salicyny wynosi 60 – 120 mg dziennie.
                SKUTKI UBOCZNE I OSTRZEŻENIA
Użycie wierzby białej długoterminowo może spowodować podrażnienia
żołądkowo-jelitowe. Jak to się ma w przypadku aspiryny, wierzba biała nie powinna być używana do obniżania gorączki u dzieci. Osoby, które są
uczulone na aspirynę powinny unikać używania preparatów z wierzby białej.
Długoterminowe użycie wierzby białej nie jest wskazane, gdyż może to powodować te same problemy, które powoduje aspiryna – chodzi tu głównie o wrzody żołądka. Jakkolwiek, użycie wierzby białej jest zdecydowanie dużo
bezpieczniejsze niż użycie aspiryny.
       KORA PŁYNNY WYCIĄG – Silniejszy niż nalewka, używany na bóle
reumatyczne, bóle głowy, nerwobóle.
NALEWKA – Brać 15ml nalewki (maximum) na gorączkę lub łączyć z sadźcem przerośniętym, bzem czarnym lub z goryczką żółtą. Używać z ziołami łagodzącymi takimi jak prawoślaz lekarski lub babka zwyczajna na podrażnienia i zapalenia gastryczne.
PUDER – Brać w dawkach do wysokości 10g na gorączki i bóle głowy;
zmieszać z łyżeczką miodu.
WYWAR – Stosować na dreszcze gorączkowe oraz ból głowy lub jako część leczenia artretycznego.
      LIŚCIE
NAPAR – Pić po posiłkach przy dolegliwościach związanych z układem trawiennym.
               PRZEPIS NA APERITIF POMAGAJĄCY W UŚMIERZANIU BÓLU
3 szklanki (750ml) słodkiego, białego wina (Alsatian Muscat, Muscadet)
50g kory wierzby białej, wysuszonej i zmiażdżonej
Połączyć składniki i macerować przez miesiąc. Odcedzić i pić 30 ml
na bóle.
                       Kora białej wierzby - naturalna aspiryna!

Białą wierzbę (Salix alba) - można znaleźć w wielu wilgotnych,
mokrych okolicach. Jej kory w lecznictwie ludowym używano od najdawniejszych
czasów - jest znanym środkiem przeciwgorączkowym, uśmierzającym ból,
wzmacniającym i oczyszczającym krew.
Wywar z niej podawany jest w przypadku choroby reumatycznej, dolegliwości
stawów, jako łagodny środek przeciwgorączkowy i napotny.
Poleca się ją również mężczyznom powyżej 50. roku życia, ponieważ
przeciwdziała zawałom serca ( w zastępstwie za syntetyczne leki  czy
aspirynę, posiadające zawsze skutki uboczne).
Znane jest jej działanie przeciwmalaryczne i przeciwpasożytnicze.
Stosowana zewnętrznie jest skutecznym środkiem na odmrożenia, jak
również łagodzi dolegliwości spowodowane przez hemoroidy.
    Chińscy lekarze już kilka tysięcy lat temu stosowali korę wierzby
do leczenia różnych chorób.
W Europie jej lecznicze walory poznano o wiele później. Pierwszą
osobą, która zauważyła uzdrawiające działanie kory wierzby, był Dioskorydes,
Grek żyjący w I w. n.e. Około sto lat później, znany rzymski lekarz,
Galenus, też zainteresował się leczniczą mocą tej rośliny
    Współczesna nauka potwierdza działanie przeciwgorączkowe i
ściągające białej wierzby. Jej kora zawiera wiele glikozydów salicylowych
(salicyna, salikortyna, salirepozyd) oraz garbniki (kwas taninowy), żywice i
flawonoidy. Najważniejsze jednak znaczenie mają glikozydy fenolowe, a wśród
nich salicyna, która w organizmie rozpada się do postaci kwasu salicylowego,
działającego przeciwgorączkowo, odkażająco, przeciwbólowo i
przeciwreumatycznie.                    Związek ten stał się prekursorem chyba
najbardziej znanego leku na świcie - aspiryny, czyli kwasu acetylosalicylowego.
Nic więc dziwnego, że wyciąg z kory wierzby białej  - Salix alba -  ma działanie podobne do aspiryny, ale będąc naturalnym składnikiem roślinnym, posiada nieco słabsze działanie i stąd podaje się go w większych dawkach.

    Możemy ją nawet nazwać naturalną aspiryną, a właściwie środkiem zastępującym aspirynę (będąc półsyntetycznym wyciągiem z kory białej wierzby, może powodować skutki uboczne jak np. wrzody żołądka i dwunastnicy, stany zapalne śluzówki jelita itp.).
Inaczej jest w przypadku stosowania kory białej wierzby w kapsułce. Z jej składników - pochodnych kwasu salicylowego, zawartych w korze zamkniętej w kapsułce ochronnej, dopiero po jej dostaniu się do jelita organizm wytwarza kwas salicylowy. Dodatkowo kora białek wierzby posiada składniki ochronne i lecznicze dla śluzówki żołądka i jelit.

 "Sławna uzdrawiająca apteczka z pól i łąk"