"Szanowni państwo.! Przed nami leży 500 wierszy staroindyjskiego tekstu, które są podręcznikiem awiacji. Tekst został utworzony przez około 6000 wersów rękopiśmiennych. Opisują one latające maszyny typu "vimana-rukma", "sundra" i "shakuna".

Indyjskie gazety pisały o tym artykule szeroko i temat ten przez długi czas nie schodził z lam tamtejszej prasy, natomiast większość mediów na Zachodzie zachowała zadziwiające milczenie. Profesor Joyser pracował nadal ze swym małym zespołem nad tekstami, nie przejmując się tym zbytnio. Udało się im skompletować cały rękopis i dziś jest już jasne, że stanowi on czterdziestą część bezpowrotnie straconego dzieła Maharishiego Bharadyadzha Yantra Saruasua - czyli encyklopedii "Wszystko o maszynach", które oparto o jeszcze starsze źródła, pochodzące ze starożytnej indyjskiej wiedzy.

Tekst Vymaaniki-Shaastry w takiej wersji jaką znamy podyktował w sanskrycie w latach 1918-1923 znany indyjski historyk Subbaraja Sasta niejakiemu panu Sarmowi, który spisał to w 23 zeszytach, które przez dwa dziesięciolecia przechowywała córka pana Sarmy. W 1973r. ów tekst przełożony przez prof. Josyera wydano w postaci książkowej, jednak bardzo mały nakład pozwolił na zapoznanie się z nim jedynie wąskiemu kręgowi społeczności akademickiej. Dopiero amerykańskie wydanie z inicjatywy Davida Hatchera Childra (Adyentures Uniimited Press, 1991 r.) przybliżyło go szerokiej publiczności.

Erich von Daniken w swej książce pt: "Szok po przybyciu bogów" (wyd. polskie - Wydawnictwo Prokop, Warszawa, 1994r.) napisał, że chociaż tekst Vymaanika-Shaastra jest znanym od ćwierci wieku, to jednak nikt go nie cytował. "W tym przypadku sprawia się przysłowie mówiące, że z jajek można przyrządzić omlet, ale z omleta już nie będzie jajek..."

To nie wirus wpuszczony do finansowego krwiobiegu światowej gospodarki o mały włos nie doprowadził do globalnej zapaści. Giełdy od Nowego Yorku, Berlina, Warszawy po Tokio zadrżały nie z powodu błędu konkretnego człowieka.
Nie mieliśmy do czynienia z paraliżującym ludzkość aktem wyrachowanego sabotażu. Zawinił system finansowego obiegu i operacji, nagradzający ryzyko, bazujący na spekulacji i skłaniają do niekończącej się ekspansji, będącej zaprzeczeniem stagnacji.

Zauważmy, że w dzisiejszych czasach nic bardziej nie współgra z ideą prędkości jak gospodarcza aktywność. W pędzie przekraczającym geograficzne i wyobrażeniowe granice, kontury rzeczy ulegają zatarciu, a pieniądz
przestaje być namacalny, jest elektroniczny/wirtualny. I nikt nie może dostrzec, że zbliżamy się do przepaści, gdzie wszelkie rachuby zysków i strat są nieistotne, gdzie zawodzi najważniejsza kalkulacja, mówiąca o
szansach na uratowanie globalnego ładu.

Upadek we wrześniu 2008 roku inwestycyjnego banku Lehman Brothers, samobójczo żonglującego kredytami, został przedstawiony przez media jako pierwsza kostka domina, która uruchomiła serię plajt, bankructw i upadków, jakie przetoczyły się przez USA, potem rykoszetem uderzając w inne kraje.

Gdzie jesteśmy po dwóch latach? Jesteśmy w punkcie wyjścia. Jeśli się o czymś gorączkowo mówi, to o szybkim powrocie na ścieżkę wzrostu i nadrabianiu strat, o zyskach większych niż te sprzed katastrofy, które miliony osób odczuły na własnej skórze, tracąc życiowe oszczędności, domy i pracę. Wnioski z bolesnej lekcji są mniej ważne od frenetycznej pogoni za pieniądzem. Jakby masy miały się otrząsnąć niczym bokser po zadanym ciosie i przeć ponownie do zwarcia.

Rzeczywiście, dziś opinię publiczna zadowolił i uśpił fakt, że namaszczony na symbol kryzysu wielki finansista Bernard Madoff dożyje kresu swoich dni w więzieniu ukarany za to, że roztrwonił miliardowe fundusze światowej elity.
Umyka nam inny fakt, że ów oszust perfekcyjnie poruszał się po rynkach finansowych. Jego czyn polegał na wyciągnięciu ostatecznym wniosków z mechanizmów rządzących spekulacyjnym hiperkapitalizmem.

PIN-y, kredytowe karty, ciągi cyfr migocące na ekranach w bankach i na giełdach, wreszcie bankomaty przypominające portale prowadzące do innego wymiaru, poza swą funkcjonalnością służą odrealnieniu pieniądza. Pozbawiony namacalności staje on eteryczna substancją wypełniającą świat. Walcząc z nim, walczy się z wiatrakami.

Kim dla systemu jest człowiek? Towarem, klientem, graczem, żyrantem i konsumentem. To jedyne liczące się, bo nomem omem, dające się ując w finansowych kalkulacjach, wymiary życia.

Wykraczanie po za nie, przestaje być dowodem zdrowego rozsądku. A jeśli już akt ten uchodzi za akt wolnej woli, to graniczący z szaleństwem. Kwestionować przypisanie do określonej funkcji, tak kategorycznej i definicyjnej, to kwestionowanie sensu własnego istnienia.

Tej alienacji nie udaje się przezwyciężyć, nawet szukając wyzwolenia w emancypacyjnym języku. Semantyka zawodzi. Jak w przypadku nieuleczalnej choroby, diagnoza nie niesie ratunku.

Trudno uznać za ratunek katastrofę. Ale ta wyobrażeniowa, która wywraca porządek przyzwyczajeń i przekonań jest do pomyślenia. O ile uwalnia wyobraźnie, przywraca moc symbolom, intuicjom. One mogą być światełkiem w tunelu.

fffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffff